çizgilere basarak yürümeye çalışan insan

aslında garip takıntılarım olduğunu epey geç fark ettim. mesela teoman'ın zamparanın ölümü adlı parçasında geçen "çizgilere basmadan yürümeye çalışan insanlar" lafına kadar herkesin, benim gibi çizgilere basarak yürümeye çalıştığını sanıyordum. ama fark ettim ki ben hiç kimseye benzemiyorum!

asla çizgilere basmadan yürümem, yürüyemem, imkansızdır. sırf bu yüzden, büyük karo taşlarına sahip kaldırımlarda yürürken garip hareketler çizerim, yan çizgilere dalarım, adımları büyütürüm, sokak kalabalıksa insanlara çarparım. taşlar küçükse belirli bir sıra ile basarım, üç sonraki, beş sonraki diye, ama yine çizgilere basarım. sıralarda otururken kesinlikle ayaklarım sıranın alt demirlerindedir. bir kadının sırt çizgi güzelse o çizgi için ölürüm arkadaş! çizgi yoksa, gider çizgi çizerim, hatta bu çizgi hayali bile olabilir. yeter ki çizgi olsun, çizerim, belirli bir tempo ile, gerekirse izmir marşı ile yürürüm.

bu yüzden ömrüm boyunca sek sek oynayamadım! o çizgilere nasıl basılmaz, ihtimali var mı hiç!!
meğer bu durum ciddi bir psikolojik sorunmuş. eğer hayatı etkileyecek sıklıkta yapılıyorsa, tedavi olunması şartmış. anlayacağınız hiçbir şey hayatımı etkilemeyeceği için ben yırtım. çizgilere basmamın nedeni ise, o çizgileri demir bir çubuk gibi düşünmek ve basılmadığı takdirde düşebileceğime dair inancımmış. bilinçaltında bir problemden kaynaklanıyormuş. yani benim çocukluğumdan beri oynadığım bu oyun, meğer obsesif kompulsif bir bozuklukmuş!

eyvah eyvah!!

hayırr, durun! o çizgiler demir bir çubuk değil, asla olmadı, ben hep sirk cambazı olmak isterdim. o olmazsa helikopter pilotu olacaktım. ama hiç biri olmadı. neden yüksekten korkuyorum lan ben! evet evet, belkide bu yükseklik korkum yüzünden bir ip üzerinde yürüdüğümü düşünüyorum. içimdeki cambazı ancak böyle tatmin edebiliyorum. ben bir cambazım, valla bak!!!