türk kahvesi

kahvehanelere isim veren ve bu sayede osmanlı halkının sosyalleşmesine katkıda bulunan bu içecek, türklerin tütün, afyon ve çay ile beraber 4 önemli keyif maddesinden birisidir. gerçi artık afyon tüketimi sadece tarihi kitaplarda kalmıştır ve yerini esrar almıştır.

neyse, ülkemize ilk kez kanuni zamanında, yemen'den gelen kahve çekirdekleriyle yapılan türk kahvesinde dikkat edilmesi gereken nokta köpüktür. kahve ilk kaynatıldığı zaman, sadece köpüğü fincanlara güzel bir şekilde paylaştırır. ikinci bir sefer kaynatıldıktan sonra kahvenin kendisi fincanlara dökülür ve servisi yapılır. ama kaynatma işlemi illa ki közde ve bakırda olmalıdır.

likörle ikram edilmesi yönünde çeşitli rivayetler olsa da bu sadece osmanlı zamanı saray ve köşklerinde geçerli olan bir durumdur. kahvehanelerde böyle bir ikram olmaz. kahveyle gelen içecek ise sudur. suyun gelmesinin nedeni ise suyu içerken ağzı temizleyip kahvenin tadını sonuna kadar almaktır. ağızda sadece kahvenin tadını hissedilmelidir. kahveden sonra su içilmez, önce su içilir sonra kahve. bu adet, istanbul'a ilk kahve girdiğinden beri vardır.

bazı kendini bilmezler ise kahvenin kokusunu almamak için burunlarını tıkamak gibi saçmalıklara giriyorlar. zaten kahvenin en güzel yanı bu kokuyu hissetmektir. bu tür ahmakları ise türk kahvesi içmeyi sevmeyen kişiler uyduruyor. madem kokusunu sevmiyorsun, neden içmeye yelteniyorsun a akılsız!

kuru kahveci mehmet efendi'ye kadar kahve evlerde kavrulup dibekte öğütülürmüş. bu büyük insan, eli öpülesice kişi, kahveyi kahve yapan ve en ücra yerlere kadar sokan kişidir.

kendisi 1871'de çiğ kahveyi kavurup dibeklerde öğüterek müşterilerine hazır olarak satmaya başladı. böylece istanbul-tahmis sokakta taze kavrulmuş, mis gibi kahvenin kokusu da çevreye yayıldı. kahveyi öğüterek ilk kez hazır olarak kahveseverlere sunan mehmet efendi, bu yenilik ve müşterilerine sağladığı kolaylıkla kısa sürede tanınarak "kuru kahveci mehmet efendi" diye anılmaya başlandı.