burjuva olmak zor zaanat

"tüm dünyayı silebilecek olsam, silmeye kendimden başlarım" der bay ripley. kendisi bodrum katta oturan, burjuva ruhlu, fakir bir kişiyken şansı döner ve italya'ya gider. hayallerini kurduğu yaşantıyı yaşayan adama aşık olur. onun her şeyini ister. bir süre sonra onun ismini, yüzüklerini, kıyafetlerini, saç stilini, müzik zevkini de elde eder. gerçi müzik zevkine kendi zevkini de ekler. bu sonradan olma burjuvalar klasik müziği burjuva olmanın olmazsa olmazı olarak görüyor sanırım. oysa o burjuva çocukları kendi estetiklerini geliştiriyor ve babalarına benzememek için çabalıyorlar.

anlaşılan batı toplumunda bu özenti var. match point'te de vardı. bizim tenisçi sağlam adımlarla, yavaş yavaş ingiliz burjuvazisine girerken, kıskandığı kişinin sevgilisine kadar her şeyine sahip olmak için yanıp tutuşuyordu. en sonunda sevgilisini elde edince gerçek bir burjuva olduğunu fark edip, o fakir yaşantısına geri dönmemek için onu öldürüyordu. bay ripley de aynı yollardan geçiyor. sürekli öldürüyor. 1800'lerin başında fabrikaları batan burjuva sınıfı intihar edermiş. çünkü asla o işçilerden olmak istemezlermiş. o devri düşününce rezil bir yaşantıya kim dönmek ister ki?

"ben odalarımı kitlerim, ve onları unuturum, bir daha hiç o odalara girmem, kimseyi de sokmam" der bay ripley. kendince rezil geçmişinin izlerini tamamen silmek için çabalar durur. aslında filme göre gerçek bir zavallıdır. kendi kılık kıyafeti ile dickie'ninkini kıyaslamak bile acınası zavallılığını gösterir. kazanan ise kendisidir, çünkü o yaşantıyı daha çok istiyordur.

işin ilginç noktası ise her iki filmde de görüleceği üzere fakir yaşantınızdan sıyrılıp burjuvalara dahil olduğunuzda, geçmiş pisliklerinizden kurtulabilmeniz için size şans da gereklidir. top fileden geri dönmelidir veya italya gibi polisin pek bir bok bilmediği yerde cinayetinizi işlemelisiniz.

şimdilerde burjuva ile işçi sınıfının arasında çok fark kalmadığı söylenir durur. 19.yy'da sürekli çalışmaktan kendine vakit bile ayıramayan işçiler, günümüzde bu vakti az biraz sahip. 1900'lerin başında araba, güzel bir ev ve iyi beslenmek burjuvaya has bir özellik iken günümüzde her sınıf bunu elde edebiliyor. aradaki fark kapandı, herkes kredi kartı ile yaşıyor denilse bile burjuva artık hiç çalışmıyor. tüm dünyayı gezebiliyorlar. gündüzleri plajlarda eğlenip, geceleri kendi müzik zevklerine uygun gruplarda çalabiliyorlar. yatlarında da kasabanın tüm kadınlarını elden geçirebiliyorlar. soylarının iyi beslenmesinden dolayı yüzlerindeki ve vücutlarındaki güzellik de bunda etkili oluyor. oysa geri kalan tüm mutlu çoğunluk hala daha en az sekiz saat çalışmak zorunda. bir işçi genlerine sahip el ile bir burjuva genlerine sahip el arasında hala daha hatırı sayılır fark var. işte bu yüzden, kalın parmaklara sahip işçi sınıfı burjuvalaşmak istiyor. daha güzel yaşamak için, çabalamadan da bu iş olmuyor!

bu ülkede banka hesaplarını boşaltan bankacıların, internetten zenginlerin hesaplarına ulaşan hackerların paraya kavuşunca ilk yaptıkları şey alem yapmaktır. zaten bu yüzden yakayı ele veriyorlar. batılı burjuva ise çalıp çırptıkları ile sürekli yatırım yaparak bu hale gelmiş. bizdeki gerçek burjuva yaşantısına sahip olan azınlıklar çekip gittiğinden veya sürüldüğünden dolayı yeni gelişen türk burjuvası önünde bir örnek bulamadı. o yüzden bu kadar korkak ve zevksizdir. burjuva olmak zor zanaat be.