ne sanıyormuşum!

15-16 yaşlarıma kadar tüm siyah oyuncuları eddie murphy zannediyordum.

8-9 yaşlarıma kadar denizlerin kazmalarla kazılıp içine su boşaltığını sanırdım. çünkü küçükken istanbul'da denize akan çeşmeler gördüğümü hatırlıyorum.

8-9 yaşıma kadar tepelerin ve dağların savaşlarda ölmüş insanların cesetlerinin üst üste koyularak ve onların toprak olması ile gerçekleştiğini sanıyordum.

10-11 yaşıma kadar meyveyi çekirdeği ile yiyince midemde onun ağacının çıkacağını düşünüyordum.

kiraz ağacının büyük olduğu için erkek, vişne ağacının küçük olduğu için kadın olduğunu düşünürdüm.

dedem çok sevdiğimiz karakız adlı ineği satınca, onu alan herifin ona çok iyi bakacağını düşünmüştük. hatta herif o kadar zengindi ki gömlek ceplerinin ikisinde de kalın para tomarları vardı. bu sayede ona iyi bakacaktı.

ilk tuttuğum takım fenerbahçe'dir. ama üzerimdeki febe forması vücuduma o kadar çok batıyor ve kaşındırıyordu ki febe'yi tutmaktan vazgeçtim. o renk formadan nefret ettim. gerçeği gören herkes gibi galatasarayımla buluştum.

galatasarayımızın stadı olan ali sami yen'de soyunma odalarından çıkış zeminden olduğu için tüm sahalarda soyunma odalarının zeminde olduğunu düşünürdük. köy stadlarında bile giriş tünellerini arardık.

1980'lerin başları aklımda hep puslu bir sabah olarak kalmıştır.

istanbul'dan bursa'ya tekrar göçünce trene bindiğimizi, hatta trenden bursa'da indiğimizi hatırlıyorum. oysa bursa'da tren yok.

su kuyularının olduğu yerlerde şeytan olduğunu düşünüyorduk ve yanlarından geçerken daima o kuyulara taş atardık. şeytan taşlardık.

ilkokul birden ikiye geçerken, bir tünelden geçmemiz gerektiğini zannediyordum.

eski bir arkadaşım renk körlerinin dünyayı siyah beyaz gördüğü söylemişti! çok gülmüştük.

ziyaretçiler adlı dizinin bir bölümünü izledikten sonra çok korkmuştum ve gökyüzünde kayan bir yıldızı uzay gemisi sanıp yatağa girmiştim. sabaha kadar yorganın altından kafamı çıkarmamıştım.

8 yaşına girince sabah kahvaltısında sekiz bardak çay içmeye karar verdim. her yaş günümde girdiğim yaş kadar çay içecektim. ama daha beşinci bardakta tıkanıp bu planı uygulamaktan kesin olarak vazgeçmiştim.

karanlık bodrumlarda daima cinler olduğunu düşünüp elimizde ışık olmadan asla oralara girmezdik. çarpılırdık çünkü.

eski temellerde define olduğunu düşünüp oraları daima kazardık. en sonunda o yıllarda tedavülden kalkmış onlarca 25 kuruş bulduk. gözleri az gören bir bakkala paraları kakalayıp bir dünya bisküvi aldık.

bir mahalle arkadaşım bir kandil günü bize kandil simiti verip, "bugün allah'ın doğum günü" demişti. o gün yarı şapşal bir halde dolaşmıştım.

başka bir arkadaşım tanrıyı neden göremediğimiz sorusunun cevabı olarak biz aşağıya baktığımızda onun yukarı çıktığını, yukarı baktığımızda da aşağıya indiğini söylemişti. ben yukarı, o aşağıya baktığında ise ikimiz de bir şey göremeyip paniklemiştik.