one last goodbye

derler ki, vincent ölen annesi için yapmış one last goodbye'ı. belki bu biraz anlatabilir parçanın rezil halini!

dün akşam, gökyüzü çığlık atarak bağıyorken, sanki biri kovalarla suyu rastgele, eğlencesine yeryüzüne boşaltıyorken, hatta mikail kocaman bahçe hortumu ile yaşadığım yeri suluyorken, kulağıma gelen diğer sese iyice takıldım:

"i still feel the pain, i still feel your love"

gökyüzünü bile ağlatan bir parçadır one last goodbye. içinde biriken tüm suyu kusar, gökyüzünün bile acısını hissedersiniz, ne o lan, rengini vermene rağmen sadece ufuk çizgisinde hayali bir çekilde buluştuğun, normalde hiçbir zaman buluşamayacağın, deniz için mi bu gözyaşların? "kendim kavuşamadım, bari gözyaşlarım kavuşsun" mu diyorsun?

one last goodbye, daha ilk notasından itibaren içinizde biriken acıyı yavaş yavaş yüzünüze vurur. sanki bilinçaltınıza bastırdığınız hadiseleri eninde sonunda rüyalarınızda görürsünüz ya, işte one last goodbye dinlerken hepsi çıkar açığa, uykudan bile daha etkilidir yer yer. ağlamak için -gökyüzü hariç- gözyaşlarına ihtiyaç duymazsınız. zaten anathema gitarı bile hüngür hüngür ağlatıyor, senin kuruyan gözlerinden bir şey gelmese de olur, adamların ses telleri bile ağlıyor, senin bir şey yapmana gerek yok ve bu şarkıyla başlayan hüznün, şarkının bitişi ile de bitmez. düşünür durursun;

"somehow i knew you could never, never stay
and somehow i knew you would leave me
and in the early morning light
after a peaceful night
you took my heart away
i wished, i wished you could have stayed"

sözler yeniden aklına gelir, gökyüzünün halini düşünürsün. çünkü bir şekilde biliyorsundur one last goodbye dinlerken bunun böyle olacağını...